Akita inu – poznaj najważniejsze cechy psów tej rasy
Akita to jedna z japońskich ras psów – narodowa rasa tego kraju, wyhodowana na wyspie Honsiu, gdzie psy tej rasy pracowały u boku myśliwych, polując na grubą zwierzynę. Nie było to jednak ich jedyne zadanie, te wszechstronne psy stróżowały również na posesjach oraz pracowały przy ciągnięciu wózków z ładunkami. W XIX wieku. Wraz z rozwojem popularności walk psów, rasa ta bardzo mocno ucierpiała, a w czasie II wojny światowej niemal wyginęła. Obecnie akity pracują w policji i wojsku. Stały się też – za sprawą swojego charakteru – popularnymi psami dla rodzin.
SPIS TREŚCI
1.1. Akita inu – rodzaje szaty i umaszczenia
2. Akita – charakter i umiejętności
2.1. Charakter akity
4.1. Typowe choroby
4.2. Wady według wzorca
Data publikacji: 2 czerwca 2024
Jak wygląda akita?
Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/akita-pies-japonia-rasy-ps%C3%B3w-208555/
Akita inu to mocno zbudowany pies o dużym rozmiarze ciała i dobrze wyeksponowanych cechach płciowych, przez co ma zdecydowany dymorfizm płciowy. Stosunek wysokość w kłębie do długości tułowia wynosi u tych psów 10:11 – jest to więc rasa zbliżona w kształcie do kwadratowej sylwetki.
Głowa psa ma wielkość proporcjonalną do tułowia; czoło jest dosyć szerokie z wyraźną bruzdą i zaznaczonym stopem. Kufa akity jest umiarkowanie długa, ale mocna, co podkreśla szeroka nasada, która zwęża się ku nosowi. Grzbiet nosa jest prosty, a sam nos jest duży i czarny. Oczy psa są dosyć małe, jak na wielkość głowy, mają prawie trójkątny kształt i są rozstawione umiarkowanie szeroko. Uszy psa są także dosyć małe, grube, trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach i rostawione umiarkowanie szeroko. Szyja psa jest gruba i umięśniona. Grzbiet jest prosty i mocny; klatka piersiowa głęboka, a przedpiersie dobrze rozwinięte; brzuch jest podciągnięty; lędźwie są szerokie i umięśnione. Kończy przednie mają proste przedramiona o mocnym kośću; kończyny tylne są mocne i umiarkowanie kątowane. Ruch psa jest sprężysty i energiczny.
Wysokość w kłębie |
Pies: ok. 67 cm Suka: ok. 61 cm |
Waga | Pies i suka: 34-54 kg |
Akita inu – rodzaje szaty i umaszczenia
Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/pies-akita-akita-inu-wy%C5%9Bcig-3388069/
Psy tej rasy mają dwuwarstwową okrywę włosową. Włos okrywowy jest twardy i prosty, a podszerstek miękki i gęsty. Kłąb i zad okryte są nieco dłuższym włosem; włos na ogonie dłuższy, niż na reszcie ciała.
Akita może być rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”.
Akita – charakter i umiejętności
Akita to pies z wyspy Honsiu, wykorzystywany do pracy na polowaniach, stróżowania, ciągnięcia wózków z towarami, walk psów, a obecnie do pracy w służbach mundurowych i jako pies do towarzystwa. To rasa szpica, która zachowała cechy pierwotnych psów – pies pochodzi od nieistniejącej już rasy nippon-inu, która występowała na terenach Japonii na początku naszej ery. To pies o bezkompromisowym charakterze, który nie podporządkuje się opiekunowi bez doświadczenia. To także rasa psów, która obecnie nada się do uprawiania psich sportów.
Charakter akity
Akita, jak na szpica przystało, to mało przystępny i niezbyt towarzyski pies. To pies dosyć uparty, stanowczy, który trudno się podporządkowuje i szkoli. Pies jest inteligentny i przyjacielsko nastawiony do rodziny, ale posłuszny w granicach swojego rozsądku. Wobec innych psów może mieć skłonność do dominacji. Zwykle wiedzie szczęśliwe życie jako jedyny pies rodziny, z dala od innych psów tej samej rasy – zwłaszcza samców. W celu uniknięcia kłopotów należy psa tej rasy od szczeniaka przyzwyczajać do kontaktu z innymi zwierzętami domowymi.
Umiejętności akity inu
Z uwagi na swój silny instynkt terytorialny akita może być dobrym psem do stróżowania na posesji. Pies tej rasy nada się również do uprawiania psich sportów np. canicross lub bikejoring.
Akita inu z hodowli
Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/akita-akita-inu-szczeniak-2538276/
Decydują się na zakup akity z hodowli pamietaj, że szczenięta nie powinny zostać odłączone od matki wcześniej niż po ukończeniu 8. tygodnia życia. Prawidłowo jest jednak, by poza odstawieniem dietetycznym młode psy przeszły jeszcze pierwszy etap socjalizacji przy matce. Z tego względu odpowiedzialni hodowcy nie wydają swoich szczeniąt wcześniej niż po osiągnięciu przez nie 12. tygodni.
Podczas wyboru hodowli zwróć szczególną uwagę na jej reputację oraz osiągnięcia psów. Pamiętaj, że hodowla różni się od chowu tym, że hodowca posiada odpowiednią wiedzę kynologiczną, która umożliwia mu doskonalić kolejne mioty szczeniąt. Dzięki temu możesz oczekiwać, że wybrany przez Ciebie szczeniak będzie rozwijał się prawidłowo i nie ujawnią się u niego choroby genetyczne. Dobre hodowle są zwykle zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce. Na jego stronie zkwp.pl możesz znaleźć regionalne oddziały. A we właściwym dla Twojego miejsca zamieszkania możesz poprosić o listę wszystkich zarejestrowanych hodowli akity. Dodatkowo, uczestnicząc w wystawach psów rasowych, warto pozyskać od miłośników rasy opinie na temat wybranych hodowli.
Zanim zdecydujesz się na zakup psa tej rasy, umów się na spotkanie z hodowcą i zapytaj o zdrowie i sukcesy rodziców szczeniaka. Profesjonalny hodowca chętnie opowie o warunkach życia psów, ich rodowodach i dokumentacji zdrowotnej. Jeśli hodowca unika odpowiedzi, powinno to wzbudzić niepokój. Podczas wizyty zwróć uwagę na warunki życia, sposób żywienia, stan zdrowia suki i szczeniąt. Zdrowe szczenięta akity są z reguły żywiołowe, zaciekawione otoczeniem i nie boją się kontaktu z ludźmi.
Przy odbiorze szczeniaka akity hodowca powinien dać Ci metrykę, na podstawie której wyrobisz rodowód. Należy również odebrać książeczkę zdrowia z wpisanymi szczepieniami i odrobaczeniami, przez które przeszedł szczeniak. Dobry hodowca przygotuje także zestaw startowy dla psa z odpowiednią karmą.
Pamiętaj, by przy zakupie podpisać umowę, w której zostaną zawarte dane hodowli, nowego właściciela oraz informacja, że pies jest zdrowy.
Zdrowie akity
Akita inu to długowieczna rasa psów, której przedstawiciele mogą żyć nawet przez 15 lat. Dwuwarstwowa szata zapewnia psu doskonałą ochronę przed zimnem, dlatego pies może całorocznie żyć w kojcu zewnętrznym. Latem dzięki gęstej szacie pies jest także chroniony przed przegrzaniem, należy jednak pamiętać, by nie forsować psa w upały. Niestety akita nie jest rasą wolną od chorób genetycznych, a ich lista jest całkiem długa.
Typowe choroby
- Małoocze
- Zaćma
- Uogólniony postępujący zanik siatkówki
- Zapalenie gruczołów łojowych
- Pęcherzyca liściasta
- Zespół skórno-naczyniowy
- Głuchota wrodzona
- Niedoczynność tarczycy
- Płyn w jamie osierdzia
- Choroba Vogta-Koyanagiego-Harady
Wady według wzorca
Akita Inu to rasa, która powinna spełniać określone standardy wzorca, a wszelkie odstępstwa od niego mogą być uznane za wady. Jedną z takich wad jest występowanie cech płciowych charakterystycznych dla przeciwnej płci, czyli samce przypominające suki i odwrotnie. Kolejną wadą jest nieprawidłowy zgryz, zarówno przodozgryz, jak i tyłozgryz. Brakujące zęby również są uznawane za poważny defekt. Niebieski język lub język w czarne plamy nie są zgodne ze wzorcem rasy. Jasna tęczówka jest kolejną cechą, która jest niepożądana, gdyż standard przewiduje ciemne oczy. Krótki ogon, zamiast długiego i zakręconego, także stanowi wadę. Bojaźliwość psa jest uznawana za wadę, podobnie jak wszelkie inne odchylenia od pożądanego temperamentu.
Wady dyskwalifikujące to agresja lub wyraźna lękliwość, które są absolutnie nieakceptowalne. Poważne wady budowy lub zachowania, takie jak niestojące uszy, zwisający ogon, długi i kosmaty włos, czarna maska na pysku oraz znaczenia na białym tle, także prowadzą do dyskwalifikacji psa.
Żywienie akity inu
Dieta tak aktywnego psa, jak akita inu powinna być dostosowana do potrzeb osobnika. Jeżeli akita jest psem pracującym lub uprawiającym sport prawdopodobnie najlepszym rozwiązaniem będzie karma dla psów aktywnych o podwyższonym poziomie energii. Pamiętaj jednak, że dieta psa musi być dopasowana do wieku psa. Szczeniaki nie mogą być przekarmiane, gdyż zbyt szybki wzrost może doprowadzić do dietozależnych chorób ortopedycznych, jak dysplazja stawów.
Akita może być karmiona zarówno suchą karmą komercyjną, jak i dietą BARF oraz samodzielnie gotowanymi posiłkami, ale w dwóch ostatnich przypadkach niezbędna jest umiejętność prawidłowego bilansowania diety. Jeżeli tego nie potrafisz, to bezpieczniej będzie skorzystać z gotowej karmy pełnoporcjowej, która została zbilansowana przez specjalistów komponujących skład karmy.
Pamiętaj, że na karmie nie warto oszczędzać. Wszelkie niedobory składników pokarmowych, które wystąpią w okresie szczenięcym mogą mieć wpływ na zdrowie psa w jego dorosłym życiu. Warto zatem wybierać monobiałkowe karmy komercyjne, które charakteryzują się wysoką zawartością białka pochodzenie zwierzęcego o wysokiej strawności.
W życiu psa ważna jest rutyna, dlatego warto karmić akitę 3 razy dziennie o stałych porach. Unikaj podawania pokarmu 2 godziny przed i po intensywnym wysiłku, by nie doprowadzić do rozszerzenia i/lub skrętu żołądka.
Szukasz zbilansowanej karmy dla psa?
Sprawdź: Monobiałkowa karma dla psa z jagnięciną
Pielęgnacja akity
Sierść akity uznawana jest za wzorcową, dlatego nie należy jej w żaden sposób modelować nożyczkami. Dwuwarstwowa sierść wymaga jednak systematycznej pielęgnacji, zwłaszcza, że psy tej rasy mocno linieją.
Akitę należy szczotkować przynajmniej 1-2 razy w tygodniu za pomocą szczotki z twardym włosiem o długości, która pozwoli sięgnąć skóry psa. Do rozczesywania sierści możesz użyć drucianej szczotki o gładko zakończonych szpilkach, która dobrze radzi sobie z rozdzielaniem podszerstka. Mimo wszystko w celu usunięcia podszerstka warto zakupić szczotkę z dużą liczbą zagiętych drucików.
Psa nie wolno szczotkować na sucho, by nie elektryzować i łamać włosa. Przed pielęgnacją spryskaj sierść odżywką antystatyczną w aerozolu.
W okresie linienia, które ma miejsce dwa razy do roku, należy wyczesywać psa każdego dnia.
Kąpiele akity mogą odbywać się raz na 3 miesiące. Do kąpieli stosuj szampon i odżywkę do sierści dla psów. Sama kąpiel powinna zostać wykonana dwukrotnie – za pierwszym razem zmywa się wierzchnią warstwę zanieczyszczeń, z kolei za drugim razem wetrzyj szampon do samej skóry. Po dwóch kąpielach nie zapomnij o rozprowadzeniu odżywki do sierści, którą należy spłukać po 3-5 minutach.
Standardem pielęgnacyjnym jest czyszczeniu uszu, codzienne mycie zębów, kontrola stanu oczu i monitorowanie przyrostu pazurów.
Wyprawka dla akita inu
Gdy decyzja o zakupie akity już zapadła należy przygotować wszystko, co niezbędne na przyjęcie nowego członka rodziny w domu. W wyprawce dla szczeniaka powinna znaleźć się:
- Obroża lub szelki dla psa
- Smycz dla psa
Kompletując wyprawkę nie zapomnij również o:
- Miskach dla psa
- Ortopedycznym legowisku dla psa
- Zabawkach dla psa
- Woreczkach na odchody
- Szczotce do sierści dla psa
- Szamponach i odżywkach
- Adresówce dla psa
- Paście i szczoteczce do zębów
- Kagańcu dla psa
Ciekawostki o akitach
- Jednym ze współczesnych i najsłynniejszych przedstawicieli akity był pies o imieniu Hachiko, który zasłynął swoim wielkim przywiązaniem do swojego opiekuna, którego każdego dnia odprowadzał na pociąg. Gdy jego opiekun zmarł i nie wrócił do domu Hachiko jeszcze przez dekadę, aż do swojej śmierci w 1935 roku, przychodził na stację, oczekując na powrót swojego człowieka. Historia ta doczekała się ekranizacji w filmie „Mój przyjaciel Hachiko”.
- Hachiko ma swój pomnik przy stacji kolejowej w Tokio w dzielnicy Shibuya – to właśnie tam czekał na powrót swojego opiekuna.
- Swojego pomnika doczekało się 12 psów rasy akita, które w 1957 roku uczestniczyły w ekspedycji na Antarktydę. Niestety wszystkie one zostały tam porzucone, gdy ekspedycję przerwano. Z 12 psów, które były zdane tylko na siebie przeżyły 4, które odnaleziono 3 lata później w czasie kolejnej misji.
- FCI wpisało Akitę na listę ras uznanych przez tę organizację w 1964 roku.
- W 1931 roku Akita została uznana przez władze Japonii za dziedzictwo kulturowe tego kraju, a 9 najlepszych przedstawicieli tej rasy uznano za pomniki natury.
Bibliografia
A. Gough, A. Thomas, Predyspozycje rasowe do chorób u psów i kotów, Warszawa 2006.
J. Monkiewicz, K. Rogowska, J. Wajdzik, Kynologia. Wiedza o psie, Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, Wrocław 2011.
B. Richard, Psy. Kieszonkowy przewodnik, wyd. Parragon, Warszawa 2007.