Entlebucher – poznaj najważniejsze cechy psów tej rasy
Entlebucher to jedna z czterech ras szwajcarskich psów pasterskich, które znajdują się w grupie 2 FCI obok takich psów, jak: berneński pies pasterski, duży szwajcarski pies pasterski i appenzeller. Co ciekawe, jeszcze do początku XIX wieku entlebuchera w zasadzie nie odróżniano od appenzellera. Finalnie w 1927 roku uznano je za odrębne rasy.
SPIS TREŚCI
1.1. Entlebucher – rodzaje szaty i umaszczenia
2. Entlebucher – charakter i umiejętności
2.2. Umiejętności entlebuchera
4.1. Typowe choroby
4.2. Wady według wzorca
Data publikacji: 26 sierpnia 2024
Jak wygląda entlebucher?
Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/pies-entlebucher-pet-j%C4%99zyk-4432046/
Entlebucher to średniej wielkości pies o zwartej budowie ciała i wydłużonym tułowiu, którego stosunek do wysokości w kłębie ma się, jak 10 do 8.
Głowa psa jest proporcjonalna do wielkości ciała, jest gładka i nieco klinowata – czaszka z płaskim czołem zwęża się w kierunku kufy. Stop u psa tej rasy jest niemal nie widoczny – czoło przechodzi płynnie w kufę, która jest mocna, równomiernie zwęża się ku nosowi, ale nie jest szpiczasta. Nos psa jest czarny i lekko wystają ponad krawędź warg. Grzbiet nosa jest prosty. Oczy entlebuchera są małe, ciemnobrązowe lub orzechowe, o przyjaznym wyrazie. Uszy psa są osadzone wysoko i szeroko, nie są zbyt duże, mają trójkątny kształt i są zaokrąglone na końcach.
Szyja psa jest krótka i masywna, tułów lekko wydłużony, grzbiet prosty i mocny, klatka piersiowa szeroka i głęboka, lędźwie mocne, elastyczne i nie za krótkie. Ogon w pełni rozwinięty powinien być swobodnie uniesiony lub wiszących, ale niektóre psy mogą mieć ogon szczątkowy. Kończyny przednie psa są silnie umięśnione, krótkie, masywne i proste. Kończyny tylne są również mocno umięśnione i mają dobrze kątowany staw skokowy. Chód psa jest przestrzenny i swobodny oraz płynny.
|
Wysokość w kłębie |
Pies: 44-50 cm Suka: 42-48 cm |
|
Waga |
Psy i suki: 20-30 kg |
Entlebucher – rodzaje szaty i umaszczenia
Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/pies-entlebucher-nos-zwierz%C4%85t-4507895/
Włos okrywowy psa jest twardy, krótki, mocno przylegający, sztywny i lśniący. Podszerstek jest natomiast gęsty. Na grzbiecie i/lub kłębie dopuszczalny jest lekko falowany włos.
Typowe umaszczenie entlebuchera to tricolor. Barwą podstawową jest kolor czarny z możliwymi symetrycznymi żółtymi lub rdzawo-brązowymi i białymi znaczeniami. Na głowie powinna być dobrze widoczna biała strzałka, która ciągnie się od grzbietu nosa, przez stop aż do czaszki.
Entlebucher – charakter i umiejętności
Entlebucher to bardzo aktywny, lubiący wysiłek pies pasterski, który pozostaje skory do zabawy. Psy tej rasy są samodzielne, pewne siebie i odważne. Wiedzą w jaki sposób wykonywać swoje pasterskie obowiązki i nie potrzebują do tego poleceń człowieka. Wspomniana samodzielność może stanowić problem wychowawczy, dlatego pies powinien być już od szczenięcia prawidłowo socjalizowany oraz poddany szkoleniu z posłuszeństwa.
Charakter entlebuchera
Entlebucher to niekonfliktowy, wierny i oddany oraz odważny pies, który nada się na towarzysza dla rodziny z dziećmi, a także innymi zwierzętami domowymi.
Wobec właściciela jest posłuszny i całkowicie oddany. Wobec obcych pozostaje podejrzliwy i zdystansowany, nieprzekupny, ale niezbyt agresywny. Lubi szczekać, co może być uciążliwe.
Nie jest to pies dla wygodnickich, ponieważ bardzo potrzebuje aktywności, zarówno fizycznych, jak i umysłowych. Wręcz przepada za długimi spacerami. Nada się również do uprawiania wybranych psich sportów.
Umiejętności entlebuchera
Entlebucher to typowy pies pasterski – chce zawsze we wszystkim uczestniczyć, lubi przejmować inicjatywę i działać samodzielnie. Wymaga wyraźnego przewodnictwa, w przeciwnym razie on je przejmie – mimo to nadaje się dla mniej doświadczonych opiekunów psów.
Entlebuchery mają silny instynkt obronny – nie zawahają się stanąć naprzeciw intruzom na posesji.
Entlebucher z hodowli
Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/pies-entlebucher-pies-pasterski-5008341/
Kupując entlebuchera z hodowli pamiętaj, by szczenię zostało przy matce przynajmniej do 8. tygodnia życia, gdyż w tym czasie następuje odstawienie dietetyczne od matki. Prawidłowo jest jednak, by poza odstawieniem dietetycznym młode psy przeszły jeszcze pierwszy etap socjalizacji przy matce. Z tego względu odpowiedzialni hodowcy nie wydają swoich szczeniąt wcześniej niż po osiągnięciu przez nie 12. tygodni.
Wybierając hodowlę psów rasowych, kieruj się jej reputacją. Pamiętaj, że hodowla różni się od chowu tym, że hodowca posiada odpowiednią wiedzę kynologiczną, która umożliwia mu doskonalić kolejne mioty szczeniąt. Dzięki temu możesz oczekiwać, że wybrany przez Ciebie szczeniak będzie rozwijał się prawidłowo i nie ujawnią się u niego choroby genetyczne. Dobre hodowle są zwykle zarejestrowane w Związku Kynologicznym w Polsce. Na jego stronie zkwp.pl możesz znaleźć regionalne oddziały. A we właściwym dla Twojego miejsca zamieszkania możesz poprosić o listę wszystkich zarejestrowanych hodowli entlebucherów. Dodatkowo, uczestnicząc w wystawach psów rasowych, warto pozyskać od miłośników rasy opinie na temat wybranych hodowli.
Przed podjęciem decyzji o zakupie psa umów się z hodowcą na spotkanie zapoznawcze. Podczas spotkania możesz poprosić o pokazanie matki miotu, by ocenić, jaka jest jej kondycja. Dokładnie obejrzyj szczenięta oraz miejsce, w jakim przebywają. Nie miej oporów, by pytać o badania suki i reproduktora, o wyniki przeglądu hodowlanego nowego miotu. Sprawdź również, jak często hodowla ponawia ogłoszenia o kolejnych miotach – jeżeli ta sama suka rodzi zbyt często, to powinno to dawać do myślenia. Przed wizytą warto też zapoznać się z listą wad dyskwalifikujących szczenięta, aby upewnić się, że Twój wybrany szczeniak nie wykazuje tych problemów. Jeśli czujesz się niepewnie, możesz zabrać ze sobą doświadczonego właściciela psa tej rasy.
W dniu zakupu hodowca wraz ze szczeniakiem powinien przekazać Ci metrykę urodzenia - to na jej podstawie wyrobisz w przyszłości rodowód. Standardem jest również wydanie książeczki zdrowia – sprawdź, czy zostały w niej wpisane pierwsze odrobaczenia i szczepienia. Niektórzy hodowcy oferują również wyprawkę, w której znajduje się karma, którą szczenięta były karmione. Pamiętaj, aby nie zmieniać diety szczeniaka zbyt szybko.
Podpisując umowę sprawdź, czy są w niej wpisane poprawne dane hodowli, Twoje oraz postaraj się o zapis, iż hodowca gwarantuje, że szczeniak jest wolny od chorób genetycznych.
Zdrowie entlebuchera
Entlebucher to silny i wytrzymały pies pasterski – nie powinno to dziwić, gdyż to rasa, która została wyhodowana do samodzielnej pracy w trudnych warunkach. Entlebuchery są całkiem zdrową rasą psów – osobniki mogą żyć nawet do 14 lat. Podwójna okrywa włosowa zapewnia im dobrą izolację przed chłodem, a także podczas wysokich temperatur. Mimo wszystko w najwyższe upały psy pracujące na zewnątrz powinny mieć zacienione miejsce do schronienia i nieograniczony dostęp do czystej wody. Psy tej rasy, mimo wszystko, są podatne na niektóre choroby.
Typowe choroby
- Dysplazja stawów biodrowych
- Dysplazja stawów łokciowych
- Postępujący zanik siatkówki
- Zaćma
- Jaskra
- Entlebucher urinary sybdrome (EUS)
Wady według wzorca
Entlebucher powinien być wolny od wad wskazanych we wzorcu rasy. Wśród dużych wad, które nie są pożądane, ale dopuszcza się ich wystąpienie, znajdują się m.in. brak wyrazu płci oraz brak właściwych proporcji. Niedostateczne umięśnienie oraz za mocna lub za cienka kość również są uznawane za poważne defekty. Zbyt jasne, za głęboko osadzone lub wyłupiaste oczy, nie przylegające powieki, a także za nisko osadzone, za małe, zbyt szpiczaste, odstające od głowy lub pofałdowane uszy to elementy, które mogą obniżać ocenę psa. Jeśli chodzi o grzbiet, to zbyt krótki, łękowaty lub karpiowaty grzbiet oraz zad przebudowany lub silnie opadający są uznawane za poważne wady. Zaniedbany ogon, przełamany lub noszony powyżej linii grzbietu również są niepożądane.
Pod względem umaszczenia, przerwane znaczenie na głowie, biała plama na karku większa niż połowa dłoni, białe znaczenia na łapach powyżej nadgarstków, białe znaczenia nie na wszystkich łapach, nieprzerwany biały kołnierz oraz przerwane białe znaczenie na piersi są uznawane za poważne wady.
Wady dyskwalifikujące są jeszcze bardziej restrykcyjne i wskazują na poważne odchylenia od wzorca rasy, co może prowadzić do wykluczenia psa z reprodukcji i wystaw. Lękliwość lub agresywność, wyraźny przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny, entropium, ektropium, oczy żółte jastrzębie, nakrapiane lub niebieskie, zakręcony ogon oraz za długi, miękki włos, inny niż krótki to cechy, które całkowicie dyskwalifikują psa. Wady umaszczenia, takie jak brak trójbarwności, barwa podstawowa inna niż czarna, a także wysokość powyżej lub poniżej normy są również dyskwalifikujące.
Pełną listę wad znajdziesz we wzorcu rasy, do którego link znajduje się na końcu tego artykułu.
Żywienie entlebuchera
Entlebucher to pies, który nie będzie sprawiał problemów żywieniowych. Należy tylko przestrzegać kilku zasad. Jak w przypadku każdej rasy psów pamiętaj, by dopasować dietę do wieku psa – szczeniaki mają zupełnie inne potrzeby dietetyczne niż psy dorosłe i geriatryczne; aktywności oraz ewentualnych problemów zdrowotnych zwierzęcia.
Entlebucher może być karmiony pełnoporcjową suchą karmą dla psów i taki pokarm w pełni zaspokoi jego potrzeby. Warto jednak wybierać karmy monobiałkowe, z wysoką zawartością białka pochodzenia zwierzęcego.
Pamiętaj, że w życiu psa ważna jest rutyna, dlatego warto karmić psa 3 razy dziennie o stałych porach. Unikaj podawania pokarmu 2 godziny przed i po intensywnym wysiłku, by nie doprowadzić do rozszerzenia i/lub skrętu żołądka.
Psy tej rasy mogą być również karmione dietą BARF lub samodzielnie gotowanymi posiłkami, ale w obydwu przypadkach niezbędna jest umiejętność prawidłowego bilansowania diety. Jeżeli tego nie potrafisz, to bezpieczniej będzie skorzystać z gotowej karmy pełnoporcjowej, która została zbilansowana przez specjalistów komponujących skład karmy.
Szukasz karmy z wysoką zawartością mięsa?
Sprawdź: Wysokomięsna karma z jagnięciną
Pielęgnacja entlebuchera
Podstawą pielęgnacji entlebuchera jest systematyczne szczotkowanie. Pies powinien być szczotkowany 2 razy w tygodniu za pomocą szczotki z twardym włosiem, na tyle długim, by dotarło do skóry. Pies linieje wiosną i jesienią i w tym czasie należy go szczotkować codziennie.
Pamiętaj, że szczotkowanie na sucho niszczy włos, dlatego przed przystąpieniem do tej czynności należy sierść psa spryskać odżywką antystatyczną w aerozolu. Sierść należy szczotkować zgodnie z kierunkiem wzrostu włosa.
Entlebucher może być kąpany wtedy, gdy będzie już wyraźnie zabrudzony. Z kąpielami nie należy przesadzać, by nie zmywać ze skóry psa sebum, które stanowi naturalną warstwę ochronną – częstotliwość raz na dwa miesiące jest prawidłowa. Do kąpieli stosuj szampon i odżywkę do sierści dla psów. Sama kąpiel powinna zostać wykonana dwukrotnie – za pierwszym razem zmywa się wierzchnią warstwę zanieczyszczeń, z kolei za drugim razem wetrzyj szampon do samej skóry. Po dwóch kąpielach nie zapomnij o rozprowadzeniu odżywki do sierści, którą należy spłukać po 3-5 minutach.
Standardem pielęgnacyjnym jest czyszczeniu uszu, codzienne mycie zębów, kontrola stanu oczu i monitorowanie przyrostu pazurów.
Wyprawka dla entlebuchera
Gdy decyzja o zakupie entlebuchera już zapadła należy przygotować wszystko, co niezbędne na przyjęcie nowego członka rodziny w domu. W wyprawce dla szczeniaka powinna znaleźć się:
- Obroża lub szelki dla psa
- Smycz dla psa
Kompletując wyprawkę nie zapomnij również o:
- Miskach dla psa
- Ortopedycznym legowisku dla psa
- Zabawkach dla psa
- Woreczkach na odchody
- Szczotce do sierści dla psa
- Szamponach i odżywkach
- Adresówce dla psa
- Paście i szczoteczce do zębów
- Kagańcu dla psa
Bibliografia
M. Ceregrzyn (red.), Psy rasowe. Kompendium lekarza weterynarii i hodowcy, MI Polska, Warszawa 2008.
E.M. Krämer, 250 ras psów, pochodzenie, charakter, utrzymanie, O.W. Multico, Warszawa 2008.
E. Verhoef-Verhallen, Encyklopedia psów, D.W. Bellona, Warszawa 2003.