Komondor - poznaj najważniejsze cechy psów tej rasy
Komondor, podobnie jak puli, może pochodzić od terierów tybetańskich – psów sprowadzonych na tereny Węgier przez Madziarów. To pies pasterski, którego sierść ma za zadanie chronić przed atakami drapieżników. Jego dredy zaczynają formować się już u szczenięcia, a w pełni zaplecione stają się, gdy pies ma około 2 lata. Dredy aż do ziemi mają zwykle pięcioletnie psy.
SPIS TREŚCI
1.1. Komondor – rodzaj szaty i umaszczenia
2. Komondor – charakter i umiejętności
2.1. Charakter komondora
4.1. Typowe choroby
4.2. Wady według wzorca
Data publikacji: 16 października 2024
Jak wygląda komondor?
Źródło: By Kari – Suomi, CC BY 2.5, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=2166264
Komondor jest bardzo dużym psem o potężnej budowie ciała. Jego wygląd może wzbudzić respekt, a niekiedy nawet obawę. Psy tej rasy są nieznacznie dłuższe niż wysokość w kłębie.
Głowa psa jest szeroka i proporcjonalna do tułowia, czego nie zmienia obfite owłosienie. Wypukła czaszka psa charakteryzuje się wyraźnie zaznaczonymi łukami brwiowymi oraz rozwiniętym, ale niezbyt stromym stopem. Kufa psa nie jest zbyt długa, ale za to szeroka, zakończona jest prostym i czarnym nosem. Oczy psa są osadzone poziomo, ciemnobrązowe. Uszy znajdują się średnio wysoko, są obwisłe już od podstawy i mają kształt litery V lub U.
Szyja psa jest dobrze umięśniona, stanowi przedłużenie krótkiego grzbietu. Kłąb jest wyraźnie widoczny od przodu, klatka piersiowa jest szeroka i dobrze umięśniona. Lędźwie są średniej długości, tak jak zad, który jest jednak szeroki i lekko opadający. Ogon psa jest nisko osadzony i wiszący. Kończyny przednie są pionowe i masywne, a kończyny tylne szeroko rozstawione i umiarkowanie kątowane. Chody psa są lekkie, swobodne i rytmiczne.
|
Wysokość w kłębie |
Pies: minimum 70 cm Suka: minimum 65 cm |
|
Waga |
Pies: 50-60 kg Suka: 40-50 kg |
Komondor – rodzaj szaty i umaszczenia
Źródło: Autorstwa Nikki68, CC BY 2.5, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3546301
Sierść komondora składa się z dredowatych włosów okrywowych i delikatnego podszerstka. Ostateczny jej kształt zależy od proporcji tych dwóch rodzajów włosa. Sierść musi być koniecznie kosmata i spilśniona w płaty, albo w naturalny sposób tworzyć jednakowej długości zbite sznury.
Psy tej rasy występują tylko w umaszczeniu o kolorze kości słoniowej.
Komondor – charakter i umiejętności
Komondor to wielki indywidualista. To bardzo samodzielny pies, który podejmuje decyzje, które uzna za właściwe bez konsultacji z człowiekiem – w taki właśnie sposób komondory pilnują stad. W naturalnym środowisku pracy prowadzi nocny tryb życia, obserwując otoczenie.
Charakter komondora
Komondor to pies, który przywiązuje się do przewodnika, ale nie jest wylewny czy przymilny. W stosunku do obcych psów i ludzi jest raczej podejrzliwy. To pies niezależny i dominujący, dlatego wymaga starannej socjalizacji, a następnie nauczenia zasad posłuszeństwa. Z natury psy tej rasy nie szczekają zbyt dużo, po prostu atakują szybko i stanowczo, rozprawiając się z zagrożeniem. Jest to pies, który potrzebuje doświadczonego przewodnika, ponieważ wykonuje tylko te polecenia, które uzna za sensowne.
Umiejętności komondora
Komondor to pies pasterski, który nie nadaje się do trzymania w domu. Polecany jest jednak do stróżowania na posesji, gdyż jest naturalnie czujny, odważny i nieustępliwy. To pies, który mało szczeka, intensywnie obserwuje i bardzo szybko atakuje.
Komondor z hodowli
Kupując komondora z hodowli pamiętaj, by nie odbierać szczenięcia wcześniej niż po ukończeniu przez nie 12. tygodni. W tym czasie psy około 8. tygodnia życia przejdą odstawienie dietetyczne, a hodowca przyzwyczai szczenięta do pokarmu stałego. Jednocześnie do około 3. miesiąca życia młode psy będą przechodziły przy matce i wraz z rodzeństwem początkową socjalizację, która jest niezwykle ważna dla prawidłowego zachowania psa w przyszłości względem innych zwierząt. W dobrych hodowlach nie ma mowy, by psy trafiły do nowego domu przed ukończeniem 3. miesięcy.
Wybierając hodowlę komondora zwróć uwagę na jej renomę. Najlepsze z hodowli będą zarejestrowane w ZKwP. By to sprawdzić wejdź na stronę zkwp.pl , znajdź dane kontaktowe do regionalnego oddziału, który jest właściwy dla Twojego miejsca zamieszkania i poproś o wykaz wszystkich zarejestrowanych hodowli psów tej rasy z Twojej okolicy. W większości przypadków hodowle informują o tym fakcie na swoich własnych stronach internetowych, gdyż jest to godne wyeksponowania. Równie ważne jest uzyskanie opinii od innych miłośników rasy, np. na spotkaniach czy wystawach psów bądź w zamkniętych grupach na mediach społecznościowych.
Przed podjęciem decyzji o zakupie warto umówić się na pierwsze spotkanie i zadać hodowcy kilka ważnych pytań, na przykład o zdrowie i osiągnięcia rodziców szczeniąt. Rzetelny hodowca chętnie pokaże warunki, w jakich żyją psy, ich rodowody i dokumentację zdrowotną. Jeśli hodowca unika odpowiedzi na pytania, może to wzbudzić podejrzenia. Podczas wizyty zwróć uwagę na warunki higieny, sposób żywienia psów, stan zdrowia suki i szczeniąt.
Przy odbiorze szczenięcia hodowca powinien przekazać Tobie metrykę, na podstawie której wyrobisz w przyszłości rodowód. Razem z psem należy odebrać książeczkę zdrowia z obowiązkowymi szczepieniami i odrobaczeniami, które przeszedł szczeniak. Dobry hodowca przygotuje również wyprawkę dla psa z karmą, jaką karmiony był szczeniak w hodowli.
Kupując psa nie zapomnij o podpisaniu umowy, w której zostaną podane dane hodowli, nowego opiekuna oraz zapis, że pies jest wolny od chorób.
Zdrowie komondora
Komondor to okaz zdrowia, siły i wytrzymałości. Psy tej rasy doskonale znoszą trudy pracy w ciężkim terenie pozostawione bez nadzoru człowieka. Komondor, którzy otrzymuje zbilansowaną dietę, ma odpowiednią pielęgnację i regularne przeglądy weterynaryjne może żyć nawet przez 12 lat. Mimo dobrego zdrowia psów nie należy ich jednak przeciążać pracą w najwyższe letnie temperatury, by nie doprowadzić do udaru cieplnego.
Typowe choroby
- Zaćma
- Entropium
Wady według wzorca
Komondor, podobnie jak inne rasy, musi spełniać określone standardy wzorca rasy, a wszelkie odstępstwa od nich są uznawane za wady. Jedną z takich wad jest brak pigmentu na nosie, wargach i powiekach, co wpływa na wygląd psa i odbiega od pożądanego wzorca. Kolejną wadą są obwisłe powieki, które nie tylko psują estetykę, ale mogą również prowadzić do problemów zdrowotnych. Zakręcony koliście ogon również jest cechą niepożądaną, ponieważ nie wpisuje się w prawidłowy wygląd komondora.
Wady dyskwalifikujące obejmują poważniejsze odstępstwa od wzorca, takie jak wiotka budowa ciała i słabe umięśnienie, które znacznie obniżają sprawność i kondycję psa. Również entropium i ektropium, czyli wady powiek, są uznawane za dyskwalifikujące, ponieważ mogą prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Nieprawidłowy zgryz, taki jak przodozgryz lub tyłozgryz, a także krzywe szczęki, są wyraźnymi wadami, które dyskwalifikują psa. Stojące lub tylko lekko opadające uszy to kolejna cecha niezgodna ze wzorcem rasy, podobnie jak krótki ogon, który nie sięga co najmniej 3 cm nad staw skokowy.
Ruch komondora powinien być lekki i swobodny, dlatego też bardzo ciężkie kończyny i wadliwy ruch są dyskwalifikujące. Ważne jest również, aby pies miał odpowiednią wielkość – wzrost poniżej dolnego limitu określonego we wzorcu to wada dyskwalifikująca. U samców dodatkowo wymaga się, aby miały dwa prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Żywienie komondora
Jeśli komondor ma być psem stróżującym, to powinien być żywiony wysokoenergetyczną karmą. Jeżeli nie jest psem pracującym, każdego dnia ma zapewnione trzy spacery, na których może się wybiegać, to nie ma potrzeby, by podawać mu karmę dla psów pracujących.
Pies tej rasy może być karmiony wysokiej jakości karmą suchą, która zawiera odpowiednią do potrzeb psa ilość białka o wysokiej strawności. Pies może być również karmiony dietą BARF lub samodzielnie gotowanymi posiłkami, ale wymagają one samodzielnego zbilansowania, co nie każdy opiekun psa potrafi zrobić.
Pamiętaj również, że pies powinien być karmiony dietą dopasowaną do wieku, poziomu aktywności i jego zdrowia.
Komondor powinien być karmiony 3 razy dziennie o stałych porach, ale na 2. godziny przed i po intensywnym wysiłku nie powinien być karmiony, by nie doprowadzić do rozszerzenia i/lub skrętu żołądka.
Szukasz pełnowartościowej karmy dla psa?
Sprawdź: Karma dla psa z dużą zawartością mięsa
Pielęgnacja komondora
Z uwagi na dredy psów tej rasy nie należy szczotkować, by nie zaburzyć prawidłowego skręcania włosa. Jedyne co musi zrobić właściciel, to od szczenięcia rozdzielać filce na partie o grubości palca, by w przyszłości ciało psa pokryły równej objętości sznury. W przyszłości rozdzielania i formowania będą również wymagały odrosty – jest to więc skomplikowana praca, której nie każdy opiekun może podołać.
Psa nie należy również kąpać. Sierść psa jest naturalnie mocno natłuszczona, co czyni ją wodoodporną. Gdyby wykąpać psa, to jego sierść stanie się tak ciężka, że pies nie będzie mógł jej udźwignąć. Psa należy myć w newralgicznych miejscach – okolice odbytu, a u samców miejsca zasikane.
Standardem pielęgnacyjnym jest sprawdzanie uszu, kontrola stanu oczu i monitorowanie przyrostu pazurów raz w tygodniu oraz codzienne mycie zębów.
Wyprawka dla komondora
Gdy decyzja o zakupie komondora już zapadła należy przygotować wszystko, co niezbędne na przyjęcie nowego członka rodziny w domu. W wyprawce dla szczeniaka powinna znaleźć się:
- Obroża lub szelki dla psa
- Smycz dla psa
Kompletując wyprawkę nie zapomnij również o:
- Miskach dla psa
- Ortopedycznym legowisku dla psa
- Zabawkach dla psa
- Woreczkach na odchody
- Szczotce do sierści dla psa
- Szamponach i odżywkach
- Adresówce dla psa
- Paście i szczoteczce do zębów
- Kagańcu dla psa
Bibliografia
M. Ceregrzyn (red.), Psy rasowe. Kompendium lekarza weterynarii i hodowcy, MI Polska, Warszawa 2008.
A. Gough, A. Thomas, Predyspozycje rasowe do chorób psów i kotów, wyd. SIMA WLW, Warszawa 2006.
E.M. Kramer, 250 ras psów, pochodzenie, charakter, utrzymanie, O.W. Multico, Warszawa 2008.
J. Monkiewicz, K. Rogowska, J. Wajdzik, Kynologia. Wiedza o psie, Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, Wrocław 2011.