Psy stróżujące – TOP 5 ras do stróżowania

Psy stróżujące to rasy, które pracują 24 godziny na dobę. Są to zwierzęta, które dużą część dnia przebywają w kojcu zewnętrznym, dlatego potrzebują one specjalnej opieki, by móc prawidłowo wykonywać swoją pracę.

Z naszego artykułu dowiesz się, jakie rasy nadadzą się do stróżowania, jak prawidłowo zadbać o zdrowie i dobrostan psa stróżującego, a także, jakie przepisy regulują posiadanie takich ras psów.  

 

 

SPIS TREŚCI

1. Psy stróżujące – TOP 5 ras do stróżowania

2. Jakie obowiązki mają psy stróżujące?

3. Najlepsze rasy psów stróżujących: cechy i przeznaczenie

3.1. Portugalski pies stróżujący

3.2. Moskiewski pies stróżujący

3.3. Owczarek środkowoazjatycki

3.4. Owczarek kaukaski

3.5. Mastiff tybetański

4. Szkolenie i opieka nad psem stróżującym

5. Prawne aspekty posiadania psa stróżującego w Polsce

6. Zdrowie i dobrostan psa stróżującego: co należy wiedzieć

Data publikacji: 18 maja 2024

Jakie obowiązki mają psy stróżujące?

Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/owczarek-kaukaski-pies-%C5%9Bnieg-6154872/ 

Zadaniem psa stróżującego jest ochrona majątku opiekuna, rozumie się przez to nie tylko dom czy mieszkanie. Ochronie podlegać może teren posesji wraz ze stojącymi na nim budynkami gospodarczymi, warsztatami, szklarniami itp. Taki pies jest niezwykle pomocny w pracy wykonywanej przez stróżów i dozorców. Funkcja psa stróżującego może mieć różny charakter, zależnie od potrzeb człowieka. Od tego, jaką pracę ma wykonywać pies, będzie zależał sposób wyszkolenia do jej wykonywania. Dla przykładu: pies stróżujący alarmujący musi być wyszkolony inaczej niż stróż obronny.

Najlepsze rasy psów stróżujących: cechy i przeznaczenie

Źródło: https://pixabay.com/pl/photos/pies-mastiff-tybeta%C5%84ski-8656984/ 

Pies do stróżowania nie może być lękliwy, nerwowy, nieufny, niepewny czy mający bardzo silny popęd ucieczki. Źle traktowany pies nigdy nie będzie dobrym stróżem, bo jego ujadanie i szarpanie się na uwięzi na nikim nie zrobi wrażenia. Pies uwiązany bez przerwy do budy, bez odpowiedniej nauki nigdy nie będzie dobrym stróżem. Nieprawidłowe schronienie w postaci nędznej budy, marne pożywienie, krótki łańcuch i brak jakichkolwiek relacji z właścicielem to przepis na nieszczęśliwego psa. Taki sposób traktowania zwierzęcia jest ponadto niezgodny z przepisami Ustawy o ochronie zwierząt. Pies uwięziony całe życie na posesji, pozbawiony bodźców zewnętrznych, zamiast spełniać swoje zadanie będzie reagował lękiem na wszystkie nieznane mu bodźce. Fizyczne i psychiczne zdrowie psów stróżujących jest bardzo ważne i w dużej mierze zależy od właściwej opieki i prawidłowego szkolenia.

Najważniejsze cechy psów do stróżowania to:

• Posłuszeństwo
• Pewność siebie
• Odporność psychiczna
• Wytrzymałość
• Czujność
• Żywy temperament
• Ruchliwość

Wśród najlepszych psów stróżujących znalazły się portugalskie psy stróżujące, moskiewskie psy stróżujące, owczarki środkowoazjatyckie, owczarki kaukaskie oraz mastiffy tybetańskie.

Portugalski pies stróżujący

Portugalski pies stróżujący ma długą i fascynującą historię, która ma związek z nomadycznym trybem życia i hodowlą zwierząt. Uznawany za potomka starożytnych molosów z Bliskiego Wschodu, zyskał uznanie dzięki swojej sile i odwadze. Był niezastąpiony w ochronie stad zwierząt gospodarskich, szczególnie podczas sezonowych migracji z nizin w góry, gdzie zagrożenia były liczne.

Rafeiro de Alentejo to pies o potężnej budowie, typowo wiejski, łączący w sobie siłę, inteligencję i spokój. Jego postawa wyraża pewność siebie i łagodność. Jako stróż gospodarstw wiejskich i posiadłości jest szczególnie czujny w nocy i nie toleruje obcych, gdy pełni swoje obowiązki. Jego chód jest ciężki, powolny i lekko toczący, co odzwierciedla jego stabilność i siłę. Pies ten nie może być ani zbyt chudy, ani otyły. Budowa zbyt lekka lub przesadnie ciężka jest wyrazem złej kondycji. Jego zachowanie powinno być zrównoważone, wolne od agresji i strachu bez oznak niepewności.

Moskiewski pies stróżujący

Moskiewski stróżujący to rasa psów, która została wyhodowana w Związku Radzieckim, z potrzeby posiadania psów odpornych na surowy klimat i nadających się do pracy w służbach. Rasa powstała w wyniku krzyżówki kilku ras: owczarka kaukaskiego, bernardyna, czarnego teriera rosyjskiego, owczarka niemieckiego oraz charta rosyjskiego borzoja. Ta kombinacja genetyczna zaowocowała psami o silnym instynkcie terytorialnym, inteligencji, budowie ciała przypominającej bernardyna i odporności na surowe warunki atmosferyczne.

Moskiewski stróżujący charakteryzuje się masywną budową i silnie rozwiniętą muskulaturą, co czyni go doskonałym obrońcą. Jest to pies obronny, który wykazuje się odwagą, upartością i zwinnością, będąc zdolnym do szybkiego i zdecydowanego działania w przypadku zagrożenia. Jednak jego niezależny charakter i potencjalna agresywność wymagają odpowiedniego szkolenia. Pies tej rasy wykazuje się dużym temperamentem, jest energiczny, aktywny, i wytrwały. W pracy jako psi stróż jest posłuszny i zrównoważony, wykazując pewność siebie i skupienie na swoich zadaniach.

Owczarek środkowoazjatycki

Owczarek środkowoazjatycki jest jedną z najstarszych ras psów, występującą w rozległym obszarze od Morza Kaspijskiego po Chiny i od południowego Uralu po Afganistan. Rasa ta, wywodząca się od tybetańskiego mastifa, przetrwała trudne warunki życia oraz ciągłą walkę z drapieżnikami, co ukształtowało jej silną, nieustraszoną naturę i wytrzymałość. Owczarki środkowoazjatyckie służyły głównie do pilnowania stad i karawan, a ich hodowla została systematycznie rozwinięta w byłym Związku Radzieckim od lat trzydziestych XX wieku.

Owczarek środkowoazjatycki to duży, harmonijnie zbudowany pies z grubą, elastyczną skórą, która chroni go przed zranieniami w starciach z drapieżnikami. Jego charakter cechuje pewność siebie, zrównoważenie, duma i niezależność. Jest to pies odważny, o dużych zdolnościach pracy i naturalnym instynkcie terytorialnym. Charakteryzuje się brakiem lęku wobec dużych drapieżników, co czyni go skutecznym stróżem i obrońcą. Owczarek środkowoazjatycki jest rasą, która nie wykazuje nadpobudliwości ani strachu, a jego zachowanie jest zrównoważone. Jego chód jest harmonijny i elastyczny, co świadczy o dobrej kondycji i zdolnościach ruchowych. Wszystkie stawy pracują płynnie i bez wysiłku, co jest istotne w pracy stróża, gdzie pies musi być zawsze gotowy do szybkiej reakcji.

Owczarek kaukaski

Owczarek kaukaski, będący potomkiem dawnych psów z Kaukazu, rozwijał się na obszarze rozciągającym się od gór Kaukaz po stepy południowej Rosji. Jego ewolucja była wynikiem zarówno naturalnej selekcji, jak i świadomej hodowli przez ludność Kaukazu. Tradycyjnie, te psy pełniły funkcję stróżów, chroniąc obejścia oraz stada bydła i owiec przed drapieżnikami. Pierwsze wzmianki o owczarkach kaukaskich pochodzą już z I wieku p.n.e. Współczesna hodowla tej rasy skupiła się na rozwijaniu takich cech, jak: siła fizyczna, pewność siebie, odwaga, dobry słuch i wzrok, a także sierść chroniąca przed złymi warunkami pogodowymi.

Mastiff tybetański

Mastif tybetański to rasa o starożytnej i bogatej historii, która obejmuje stróżowanie w Himalajach i tybetańskich klasztorach. Już od najdawniejszych czasów rasa ta jest znana ze swojej fizycznej siły, imponującego charakteru oraz wyjątkowego wyglądu. Nawet jego szczekanie jest uznawane za charakterystyczne i unikalne dla tej rasy. Europejscy kynolodzy, badając pochodzenie i znaczenie w kulturze Tybetu, uznali mastifa tybetańskiego za przodka wszystkich molosów i psów górskich.

Mastif tybetański to pies masywny, ciężki, proporcjonalnie zbudowany i o mocnym kośćcu, który wyróżnia się imponującą sylwetką i wyrazem oczu pełnym godności. Jest to rasa, która łączy w sobie majestatyczną siłę, krzepę i wytrzymałość, przystosowaną do pracy w różnych warunkach klimatycznych. Pies ten jest niezależny, naturalnie nastawiony na obronę, a posturą wzbudza respekt. To niezawodny stróż terenu i obrońca rodziny, przy czym nie powinien wykazywać agresji ani lęku. Jego ruch jest zdecydowany, lekki i elastyczny, co sprawia, że mastif tybetański porusza się sprawnie i efektywnie w różnych terenach. Jego niezależny charakter i zdolności obronne czynią go doskonałym obrońcą rodziny i terenu, wymagającym jednak odpowiedniego podejścia i szkolenia, aby w pełni wykorzystać jego potencjał.

Szkolenie i opieka nad psem stróżującym

Zachowanie psów stróżujących trzeba kształtować odpowiednim szkoleniem. Pies mający wykonywać prace stróża nie może być przez opiekuna hamowany, gdy jako młody pies wyraża popęd do ochrony terytorium. Taki pies musi nauczyć się, że każdy obcy człowiek na terenie, na którym pies ma pracować, jest intruzem i tak powinien być przez psa traktowany. Goście w domu nie mogą nawiązywać z psem przyjacielskich relacji. Niedopuszczalne w szkoleniu jest karanie psa za to, że szczeka na obcych. Takiego psa trzeba chwalić za jego czujność, za szczekanie na dźwięk dzwonka do drzwi, a po odszczekaniu alarmu, w sposób łagodny należy odprowadzić psa na wyznaczone miejsce i zamknąć go w innym pomieszczeniu. Niedopuszczalne w szkoleniu jest szczucie psa na ludzi przechodzących za ogrodzeniem, będących poza miejscem jego pracy.

Pies stróżujący to zwierzę, które zna swój teren, jest z nim związany i na nim zadomowiony. Zatem umie przeszukiwać teren, unieszkodliwiać i pilnować intruza lub zaalarmować i go przepędzić, a przy tym nigdy nie atakuje ze strachu. Pies musi również w toku szakolenia nauczyć się, że nie może przyjmować pokarmu od obcych, ani podejmować jedzenia znalezionego na ziemi.

Prawne aspekty posiadania psa stróżującego w Polsce

W Polsce funkcjonuje Ustawa o ochronie zwierząt, uchwalona 21 sierpnia 1997 roku, na podstawie której Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji wydało rozporządzenie (28 kwietnia 2008 roku) dotyczące ras psów uważanych za agresywne. Lista ta zawiera 11 ras, uznanych za potencjalnie niebezpieczne dla ludzi i innych zwierząt. Posiadanie psa z tej listy w Polsce wiąże się z szeregiem wymogów, które należy spełnić, aby móc być opiekunem takiego psa lub hodowcą tej rasy. Wśród tych 11 psów znajdują się także te, które szkolone są na psy stróżujące:

• Owczarek kaukaski
• Moskiewski stróżujący
• Rottweiler
• Tosa inu
• Akbash dog
• Pies kanaryjski

Osoba posiadająca psa z wykazu ras agresywnych musi zgłosić ten fakt w urzędzie gminy. Wniosek o zezwolenie na utrzymanie takiego psa powinien zawierać nie tylko informację o posiadaniu psa z wykazu, ale również prośbę o wydanie zezwolenia na jego posiadanie. Brak zgody, niedopełnienie formalności lub prowadzenie hodowli psów agresywnych niezgodnie z podanymi informacjami może skutkować utratą zezwolenia, nałożeniem kary grzywny lub aresztu, a nawet przepadkiem zwierzęcia w wyniku postępowania sądowego.

Zdrowie i dobrostan psa stróżującego: co należy wiedzieć

Opieka nad psem stróżującym to nie tylko zapewnienie mu właściwego żywienia, schronienia, szkolenia, godnych warunków pracy i wypoczynku, ale zadbanie także o dobrostan fizyczny. Sprawne ciało i umysł psa z pewnością przełożą się na jego zdolność do pracy.

O zdrowie psów stróżujących dba się tak samo, jak o zdrowie psów ozdobnych. Należy poświęcić czas na pielęgnację zazwyczaj gęstej okrywy, zadbać o przegląd oczu, łap, sierści i zębów. Dbanie o dobrostan fizyczny i psychiczny obejmuje także spacery poza teren, którego pies pilnuje.

Pies do stróżowania także potrzebuje spacerów, ponieważ bieganie po pilnowanym terenie jest nadal pracą, a nie wypoczynkiem. Spacery poza miejsce pracy są dla niego okazją do ruchu, wyrobienia sprawności fizycznej, okazją do poznania innych psów oraz budowania więzi z opiekunem. Gdy pies jest cały czas ograniczony, choćby największym terenem, najczęściej odda się innym niepożądanym zachowaniom, jak kopanie dołków czy oszczekiwanie przechodniów. Brak aktywności poza terenem pilnowanym sprawia, że taki pies nie pozna świata poza nim. Pies stanie się niepewny, nieznane bodźce będą wywoływać w nim niepokój, a wrodzone predyspozycje nie będą miały szansy się prawidłowo kształtować.

Źródła

https://www.zkwp.pl/wzorce.php

M. Nowicka, A. Boczula, Psy obronne, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 2001.